Απάνθρωπο κ αηδιαστηκό....

Το 2007 ο Guillermo Vargas Habacuc, ένας αποκαλούμενος "καλλιτέχνης" πήρε έναν αδέσποτο σκύλο από το δρόμο,τον μετέφερε σε μια γκαλλερί όπου τον έδεσε στον τοίχο. Τον άφησε εκεί έτσι ώστε να πεθάνει από δίψα και από πείνα.
Για τις επόμενες μέρες, οι επισκέπτες της γκαλλερί γίνονταν μάρτυρες αυτής της παρωδίας "τέχνης" χωρίς να αντιδράσει κανείς.
Εν τέλει το δύστυχο ζώο πέθανε υποφέροντας, διψώντας και πεινώντας.
Δυστυχώς το θέμα δεν τελειώνει εδώ.
Η περιώνυμη Central American Biennial of Art αποφάσισε ότι αυτή η κτηνωδία είναι όντως "τέχνη", και έτσι ο "καλλιτέχνης" Guillermo Vargas Habacuc προσκλήθηκε να επαναλάβει το "έργο" του στην Biennial το 2008.


ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!
Σας παρακαλούμε να λάβετε μέρος στην συλλογή υπογραφών
εδώ: http://www.petitiononline.com/13031953/
και να απαιτήσουμε την μη βράβευση/συμμετοχή/αποδοχή του εν λόγω ανθρώπου.


Αν αντέχετε, στο Google θα βρείτε και υλικό του ακατανόμαστου


Υπογράψτε ΟΛΟΙ.

Σ' αγαπάω...

Έρχονται ώρες

που όλα τα φοβάμαι

όσα θυμάμαι

κι ακόμα με πονούν

αυτές τις ώρες

να το θυμάσαι

πλάι μου να'σαι

όταν θα'ρθούν

δίπλα μου να'σαι

μαζί σου να με βρούν.

Να μ'αγκαλιάζεις

για να σ'αισθάνομαι

κι αν δεις να χάνομαι

να μ'ανεβάζεις,

να με ησυχάζεις,

και να με νοιάζεσαι,

να με χρειάζεσαι,

όπως κι εγώ.

Έρχονται ώρες

που οι σκέψεις με πληγώνουν

και δεν τελειώνουν

τα "πώς" και τα "γιατί"

γι'αυτές τις ώρες

κι οι δυο μας φταίμε

κι ό,τι κι αν λέμε

τι ωφελεί?

φτάνει που κλαίμε

και που είμαστε μαζί.

Να μ'αγκαλιάζεις

για να σ'αισθάνομαι

κι αν δεις να χάνομαι

να μ'ανεβάζεις,

να με ησυχάζεις,

και να με νοιάζεσαι,

να με χρειάζεσαι,

όπως κι εγώ.

Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος
Εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας

Πατουσίτσες!!! hehehehe!!!

....oooO...............

.....(....)................
......)../....Oooo.....
.....(_/.....(...)........ Δεν ξέρω αν συμφωνείτε μαζί μου...
..............(_/......... Αυτές τις αξιολάτρευτες πατουσίτσες
........................... τις βρήκα σαν comments στο myspace,
......oooO............... τις ερωτεύτηκα ! ! ! !
.....(....)................ + ήθελα να τις προσθέσω στο blog μου!!
......)../....Oooo.....
.....(_/.....(....)....... Μα δεν είναι πολύ γουστόζικες????
...............)../........
..............(_/.........
...........................
......oooO...............
.....(....)................
......)../....Oooo.....
.....(_/.....(....).......
...............)../........
..............(_/.........
...........................
....I <3>..........
......................
.......................
...................

Ένα Αντίο...

Ένα αντίο που έπρεπε να ειπωθεί

κι ας είχε ειπωθεί ξανά

δεκάδες φορές στο παρελθόν.

Ένα αντίο που έπρεπε να ειπωθεί

γιατί η ζωή είναι αυτό που προχωρά

κι όχι αυτό που κάποτε συνέβη,

που πέρασε μα φυλακισμένο σε κρατά.

Ένα αντίο που έπρεπε να ειπωθεί

κι ας κρύβει μέσα του πόνο

κι ας κρύβει νοσταλγία

ας κρύβει θυμό.

Τι κι αν είχε ειπωθεί ξανά?

Με μέσα τεχνητά ζωή δε λογίζεται...

Άλλο να ζεις κι άλλο να επιζείς...

Άλλο να ζεις για κάποιον άλλο,

άλλο να ζεις μέσα από κάποιον άλλο...

Μα πώς τελειώνει ο έρωτας?

Πώς η αγάπη πεθαίνει?

Είναι ένας δρόμος που πρέπει μονάχος να διαβώ...

Να είσαι καλά, όπου κι αν πας.

Κάποτε θα καταλάβεις

πως το αντίο αυτό έπρεπε να ειπωθεί...

**Ευχαριστώ τον Άγγελο για την παροχή της φωτογραφιας...

(Αυτή είναι η αγαπημένη μου Άγγελε!!)

Πληθυντικός...

"ο έρωτας,όνομα ουσιαστικόν..........ενικού αριθμού...........γένους ανυπεράσπιστου"
Σε χίλιες λέξεις τον κρύβω, μ' ένα στυλό, σ' ένα χαρτί... σωπαίνω...
Καλπάζει η σκέψη μου... είμαι τόσο κοντά... είμαι τόσο μακρυά σου....
μια σκιά στο φως σου...

"Ο φόβος.........στην αρχή ενικός αριθμός και μετά πληθυντικός....... οι φόβοι
για όλα από 'δω και πέρα"
Ξεχασμένη σ' ένα όνειρο έμεινα, εκεί που μ' αγκάλιαζες και ξαναγεννιόμουνα...
Δεν πρόλαβα να βγω, έκλεισες τη πόρτα φεύγοντας ... και το κλειδί το είχες εσύ...
που το ξεκλείδωσες να μπω...

"Η μνήμη, κύριο όνομα των θλίψεων........μόνο ενικού αριθμού και άκλιτη"
Ανυπεράσπιστος ο έρωτας, μάτια μου,φοβισμένος.... Θρυμματίζει τις στιγμές
σε λυγμούς, σε μια κόκκινη βροχή μνήμης... μ' εκδικείται για τ' ανείπωτα,
για τις ανάσες του που έπνιξα... για να μπορώ να σ' έχω...

"Η νύχτα, όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού,ενικός αριθμός.Πληθυντικός αριθμός........ οι νύχτες από 'δω και πέρα"
Εξαϋλώνομαι τις νύχτες, να χωράω στην χαραμάδα του ουρανού σου,
στην αντηλιά της ψυχής σου, σε μια κατάλευκη γαρδένια....
Ν' αφήνω ίχνη σιωπηρά, αγγίγματα αχνά, σκέψεις και λόγια σιωπής...
Να ξυπνάς το πρωί και να ξέρεις πως πάντα θα είμαι δίπλα σου κι ας μην
μπορώ ν' αγγίξω το χέρι σου...
Είμαι εδώ και κουρνιάζω στη καληνύχτα σου που σκεπάζει τα όνειρά μου...

Στα εισαγωγικά, στίχοι της Κ. Δημουλά από το ποίημα:
"Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ"

Τι Να Σου Πω?

Τόσες φορές πίσω σε δέχτηκα

Δίχως ντροπή και παραδέχτηκα

Πως σ'αγαπάω

Όμως εσύ για ποιόν με πέρασες
Γύρισες πίσω κι απλά προσπέρασες
Και που να πάω?

Σταμάτα λοιπόν να με βασανίζεις
Κουράστηκα πίκρες να μου χαρίζεις
Aσε με μόνο μου,
πιές απ' τον πόνο μου
Ήρθε ο καιρός να στο πω
Σταμάτα λοιπόν να το κουβεντιάζεις
Δεν θέλω κοντά μου να πλησιάζεις
Πες μου τι σκέφτηκες και εκμεταλλεύτηκες
Πόσο πολύ σ' αγαπώ

Τόσες φορές που μ' εγκατέλειψες
Να 'ξερες πόσο μου έλειψες
Και σε ζητούσα

Όμως εσύ ποτέ δεν νοιάστηκες
Την αγκαλία μου δεν χρειάστηκες
Μα σ' αγαπούσα

Σταμάτα λοιπόν να με βασανίζεις
Κουράστηκα πίκρες να μου χαρίζεις
Aσε με μόνο μου, πιές απ' τον πόνο μου
Ήρθε ο καιρός να στο πω
Σταμάτα λοιπόν να το κουβεντιάζεις
Δεν θέλω κοντά μου να πλησιάζεις
Πες μου τι σκέφτηκες και εκμεταλλεύτηκες
Πόσο πολύ σ' αγαπώ

Προσανατολισμοί

I.
Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι

Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι

Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.

II.
Παιχνίδια τα νερά
Στα σκιερά περάσματα
Λένε με τα φιλιά τους την αυγή
Που αρχίζει
Ορίζοντας -

Και τ' αγριοπερίστερα ήχο
Δονούνε στη σπηλιά τους
Ξύπνημα γαλανό μες στην πηγή
Της μέρας
Ήλιος -

Δίνει ο μαΐστρος το πανί
Στη θάλασσα
Τα χάδια των μαλλιών
Στην ξεγνοιασιά του ονείρου του
Δροσιά-

Κύμα στο φως
Ξαναγεννάει τα μάτια
Όπου η Ζωή αρμενίζει προς
Τ' αγνάντεμα
Ζωή -

III.
Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο — Έρωτας
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος
Δίνει στον ορίζοντα
Κύματα φεύγουν έρχονται
Αφρισμένη απόκριση στ' αυτιά των κοχυλιών

Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα
Γέρνει πανί του ονείρου
Μακριά
Έρωτας την υπόσχεση του μουρμουρίζει — Φλοίσβος.

Από την Ηχώ Στο Χάος

Έλα μαζί μου, αφού ήθελες νʼ αναίβεις

σε τούτη την απόκοσμη κορφή.

Μονάχα μη θελήσεις να κατέβεις,

δεν είναι πουθενά μια επιστροφή.

Την πλάνα ανησυχία σου θα πληρώσεις

όχι, σαν άλλοτε, με χαλασμό.

Τώρα πρώτη φορά θα παραδώσεις

και το στερνό σου ακόμα στοχασμό.

Και τότε πια, τα μάγια θα λυθούνε.

Θα μείνουμε μονάχοι στην ερμιά.

Τα γύρω σʼ ένα γύρο θα χαθούνε

και θα'μαστε σαν κρεμαστά κορμιά.

Τα χέρια μας μονάχα τα μαλλιά μας

θʼ αγγίζουνε στο φοβερό κενό.

Σαν άνεμος θα πέρνει τη μιλιά μας

και θα'ναι τάχα εμπόδιο κοινό,

ενώ μέσα στα λόγια μας θα πνέει

της ίδιας της ψυχής μας ο χαμός.

(Και μʼ όλα αυτά να μοιάζουμε σα νέοι

κιʼ ούτε κιʼ αυτός να λείπη ο στολισμός!)

Μαρία Πολυδούρη

Το Μονόγραμμα...

Ι.

Θα πενθώ πάντα-μ’ακούς;-για σένα,

μόνος,στον Παράδεισο.

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές,

Τής παλάμης,η Μοίρα,σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός...

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας

Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα

Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται

Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν,

Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οι κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα "πίστεψέ με" και τα "μή"

Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας

Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο

Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες

Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί

Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες

Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού

Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ,τρείς μέρες πάνω από

τούς καταρράχτες.

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ

Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό

Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα,με τα ξέπλεκα μαλλιά

Τή γάτα πού μας κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό

Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο

Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω

Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος

Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή

σεντόνια

Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη

Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω

Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα

Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς

Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"

Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο

Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά

Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες

Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει

Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει

Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ

Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ

Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό

Εξαργυρώνει.

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο

Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα

Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο

Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα

Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου

Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι

Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο

Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς;

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς;

Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα,μ’ακούς;

Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς;

Μαχαίρι

Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς

Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς;

Είμ’εγώ,μ’ακούς;

Σ’αγαπώ,μ’ακούς;

Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ

Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς;

Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς;

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες

Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς;

Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι

Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς;

Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς;

Τών ανθρώπων

Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα-ένα , μ’ακούς;

Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς;

Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς;

Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων

βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς;

Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς;

Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω

Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους;

Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς;

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί-μ’ακούς;

Τής αγάπης

Μιά γιά πάντα τό κόψαμε

Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς;

Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς;

Δέν υπάρχει τό χώμα,δέν υπάρχει ο αέρας

Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς;

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς...

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς;

Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς;

Μές στή μέση τής θάλασσας

Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς;

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς;

Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου,άκου!

Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει-ακούς;

Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς;

Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς;

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς

Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους

Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού

Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου

Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω

Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο

Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό;

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει

Γιά σένα ούτε τό δίκταμο,ούτε τό μανιτάρι

Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης,τίποτα!

Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο

Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά

Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού

Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου

Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό

Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο

Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς

Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής

Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη

Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή

Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει

Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια

Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη-άκρη στόν αυλόγυρο

Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ’όλα της τά βοτάνια...

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική

Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη

Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ

Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο

Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή

Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση

Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.

VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη

Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς

Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα

Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα

Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς

Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί

Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί

Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει

Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη!όπου έχω νικηθεί

Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί

Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι

Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί...

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί

νεογέννητο

Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί

Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο

Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο

Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού

Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !

VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα...

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή

Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ

Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ!

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό

και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο...

Ερωτήσεις.....

Να λοιπόν και κάτι πολύ ενδιαφέρον....Μερικές ερωτήσεις που χρειάζονται απάντηση!!

Όποιος/όποια μπορεί ας απαντήσει......

1.Δύο τετραγωνικά χιλιόμετρα πόσα κιλά ζυγίζουν???

2.Σε πόσες μέρες η ώρα μετανιώνει???

3. Αν είχαμε 7 πόσα θα ήταν τα υπόλοιπα???
4.Νόμιμα 4....παράνομα πόσα????

5.Σε 14 κιλά είναι 30 χιλιόμετρα το μίλι...Αν ναι,διπλασιάζεται η μάζα & πόσο???

6.Μετά το ΝΤΟ είναι απαραίτητα τα εμφιαλωμένα στολίδια???

7.Το χρηματοοικονομικό πόσο σύστημα είναι??

Ευχαριστώ τους "ouzo the band" για τη παροχή των ερωτήσεων....
http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendid=39839976&MyToken=c6b106c9-ee2c-45aa-968e-c8c1e5f0968b

Αεροπλάνο......

Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ' ανέβω σ' ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω
Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά
Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι
Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις
Αγαπημένη μου, μην κλαις
πάμε μαζί ψηλά, αν θες
να δεις τη γη απ' τη σελήνη
ένα φεγγάρι είναι και κείνη
Όταν κοιτάς απο ψηλά
μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ τον πήρες σοβαρά
και συ τον πήρες σοβαρά
Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια
Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις.

Την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες

Την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ' τη ζωή κρατιόμουνα κρατιόμουνα σ' ένα καφάσι μπίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ' τη ζωή κρατιόμουνα κι ονειρευόμουνα σ' ένα καφάσι μπίρες
Τα λόγια σου τα ψεύτικα φαρμάκι κι αγωνία
μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ' ερωτεύτηκα παιδεύτηκα σ' αυτή την κοινωνία
μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ' εμπιστεύτηκα και ρεζιλεύτηκα στην παλιοκοινωνία
Φωτιά κι ανάσταση καρδιά πονάς και σπάσ' τα εσύ τα χρόνια που 'φτασα να ζω
φωτιά και δύναμη καρδιά τρελή κι αδύναμη στον κόσμο που 'ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό
Την ώρα που περπάτησα μου φέραν και τα δώρα
μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της ξεστράτισα
ξεστράτισα και μου 'λεγαν προχώρα
μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της γονάτισα και παραστράτησα στην πρώτη κατηφόρα
Φωτιά κι ανάσταση καρδιά πονάς και σπάσ' τα εσύ τα χρόνια που 'φτασα να ζω
φωτιά και δύναμη καρδιά τρελή κι αδύναμη στον κόσμο που 'ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό

Λίνα Νικολακοπούλου

Στις άδειες πόλεις που γυρνάς

εικόνες σε ξοδεύουν

αδύναμος να προσκυνάς

αυτούς που σε ληστεύουν

Σαν δαίμονας να κουβαλάς

του κόσμου τους χειμώνες

στα μάτια της να κυνηγάς

παλιούς μικρούς κανόνες

Μοναξιά μου όλα,

μοναξιά μου τίποτα

μη μ' αφήνεις τώρα

που είναι όλα πιο δύσκολα

έρωτα μου όλα,

κι έρωτά μου τίποτα

μη μ' αφήνεις τώρα

που είναι όλα πιο δύσκολα

Τις νύχτες ντύνεσαι μικρός

κάποιον θα ξεγελάσεις

και ένα κακό που ήρθε χθες

τρέχεις για να προφτάσεις

Μοιάζουν οι δρόμοι με φωτιά

τα βράδια του θανάτου

έρωτας που μυρίζει πια

αρένα στο άγγιγμά του

Μοναξιά μου όλα,

μοναξιά μου τίποτα

μη μ' αφήνεις τώρα

που είναι όλα πιο δύσκολα

έρωτα μου όλα,

κι έρωτά μου τίποτα

μη μ' αφήνεις τώρα

που είναι όλα πιο δύσκολα

Μη φύγεις ΠΑΛΙ...ΜΗ!

Όλη η ερημιά κι η πίκρα της ζωής

μες τα δυο μου μάτια, απόψε θα την δεις

Κι όλη την αγάπη,

που ’χεις κάνει δάκρυ

μέσα στην καρδιά μου θα την βρεις

Γύρισε κοντά μου, γύρισε

κι όταν κουραστείς, φύγε ξανά

Μ’ έχει πιάσει απελπισία, κι η δική σου η απουσία

δίκοπο μαχαίρι στην καρδιά

Γύρισε κοντά μου, γύρισε

Με σκυφτό κεφάλι μόνη τριγυρνώ

μες το άδειο σπίτι και το σκοτεινό

Νιώθω τη σκιά σου,

και τα βήματα σου

πάνω στην καρδιά μου σαν βουνό

Γύρισε κοντά μου, γύρισε...

Άντε Πάλι...

Δεν κοιμήθηκα ούτε απόψε!!Που βρίσκω τόσο άγχος μακάρι να'ξερα!!Έχω τώρα δύο εβδομάδες που μένω διήμερα ξύπνια!!Δεν μπορώ να κλείσω μάτι...Είτε κάνω σβούρες στο κρεβάτι μου,είτε σκέφτομαι μέχρι που πάει 5:00-6:00 το πρωί!!!Ε!Εκεί το παίρνω απόφαση και φτιάχνω καφέ!!!Είναι βασανιστικό,όμως,όλο αυτό!!!Μα να μη μπορώ να κλείσω μάτι???Όλο κάτι σκέφτομαι ή αγχώνομαι ειδικά αν έχω να κάνω κάτι το πρωί!!!Όπως αυτή η νύχτα που σπατάλησα έτσι!!!Πρέπει να ξυπνήσω πρωί???Υπάρχει λύση!!!

ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΜΑΙ!!!Έλεος!!!

Να δω πως θα μπορέσω να το φτιάξω αυτό!!!Με βλέπω στο τέλος να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου!!Τι με βλέπω???De facto είναι!!Αλλά όχι!!Δεν θα το βάλω κάτω!!!Θα σας δείξω εγώ κύριε Μορφέα που δεν με καταδέχεστε!!Θα πάω σ'άλλο μαγαζάκι εγώ...

Α!πάει το'χασα!!

Δε Θα Σωπάσω Πάλι...

Κουράστηκα...

Βαρέθηκα να σκήβω το κεφάλι...

Θέλω να μιλήσω για όσα με θήγουν,για όσα με πληγώνουν...δε θα σκεφτώ ξανά "Α!τι θα σκεφτεί για 'μένα??"...
Αυτός που με πλήγωσε δεν το σκέφτηκε ποτέ!!!

Θα σηκώσω το κεφάλι και θα φτήσω πίσω το δηλητίριο που μου έφτησαν!!ΠΑΝΩ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ!Κανείς δε θα σεβαστεί τη σιωπή μου!Ίσα-ίσα!!!Θα πατήσουν πάνω της για να σωπάσω κι άλλο!

ΜΙΛΗΣΤΕ!!!!

Στη Θάλασσά σου

...θέλω στην θάλασσά σου να βουτήξω σαν μικρό παιδί.

Να κρατήσω την ανάσα μου όσο περισσότερο αντέχω
και τη στιγμή της ανάδυσης ,
το χαμόγελό σου θα γίνεται ο ήλιος μου...

Αν χαθώ εκεί μέσα, θα με ψάξεις;

Και αν με ψάξεις, θα με βρεις;

Αν με βρεις θα χαρείς;

Να θυμάσαι..

Η θάλασσά σου ίσως είναι μικρή.

Μα μεγαλώνοντας ενώνεται με τους ωκεανούς.

Μπορεί να ξεγλυστρίσω.

Πάντως κάνε μου μια χάρη-μην ξεχάσεις-

αν με βρεις πες μου και εμένα...πού ήμουν...

ΝΑ'ΡΘΕΙΣ....

Σε θέλω πολύ απόψε που όλα μικραίνουν

κι οι ώρες πεθαίνουν

κοιτάζω το χρόνο να λιώνει..

Να'ρθεις να με βρεις,

γιατί όλα σε θέλουν,

σε θέλει κι η νύχτα σα μέρα που λάμπει

κ φέρνει τον κόσμο ξανά..

Να'ρθεις να με βρεις

γιατί δεν αντέχω ακόμα μιαν ώρα,

χαρά δε ζητώ,ούτε λύπη αντέχω

εσένα δεν έχω εδώ..

Το εδώ πουθενά,

το τώρα ποτέ αν δεν έρθεις..

Η θάλασσα πλάνη,τα γέλια μας λάθος,

οι φίλοι δεν ήρθαν κι οι δρόμοι ένα τίποτα απόψε αν δεν έρθεις εδώ..

Η Πιο Καλή Γκαρσόνα Είμαι Εγώ...

Αυτό το τραγούδι το λατρεύω..Σερβιτόρα είμαι άλλωστε!!!Το βάζω στο blog μου γιατί λατρέυω να το ακούω,να το βλέπω,να το θυμάμαι!!!Και τολμώ να πω πως το μαγαζί στο οποίο δούλεψα και πέρασα τέλεια είναι το Paradise στη Ψάθα...

So....αυτό το λατρεμένο τραγουδάκι το αφιερώνω στα αφεντικά μου,Μαίρη & Στέλιο,στους πελάτες του μαγαζιού & σε όσους γέλασαν ή δεν γέλασαν με τα αστεία μου στη παραλία!!!!

φιλιά!!!

Η πιο καλή γκαρσόνα είμαι'γώ

γιατί με τέχνη όλους τους κερνώ

κι αυτοί μου λένε, μάνα μ' τί'σαι 'συ,

γλυκιά γκαρσόνα φέρε μας κρασί...

Στα πεταχτά μοιράζω τις μίσες,

στο πιατο κι ο μεζές,

μαρίδα και τύρι.

Τότε κι αυτοί μου δίνουν πουρμπουάρ,

τους λέω ωρεβουάρ,

και φεύγουνε στουπι.

Πουλώ κρασί, οκάδες με μεζέ,

χωρίς ποτέ να δίνω βερεσέ

κι όταν αρχίσουν τις γλυκιές ματιές

τότε μεθάνε όλοι δυό φορές.

Κι όταν μου πει κανείς πως μ'αγαπά,

πληρώνει τρεις φορές τη μια οκά.

Του βάζω μέσα στο κρασί νερό

και τον ταράζω στο λογαριασμό.

Σ'αγαπάω

Περπατώ, στον ήλιο περπατώ, γλυκά μελαγχολώ, θυμάμαι και ξεχνώ
Ρωτώ, τα σύννεφα ρωτώ, τις νότες για να βρω, απόψε να σου πω
Σ' αγαπάω και πετάω στον ουρανό για σένα εγώ σκορπάω
Σ' αγαπάω και μεθάω για όσα ζω κοντά σου τραγουδάω

Γλιστρώ, στα χείλη σου γλιστρώ, στα μάτια σε κοιτώ, μαθαίνω να αγαπάω
Μετρώ, τα κύματα μετρώ, φτιάχνω το ρυθμό, τραγούδια να σου πω
Σ' αγαπάω...
Σ' αγαπάω...

Δ.Κοργιαλάς

Τα Αστεία Χαρακτηριστικά Των Ζωδίων!!

Κριός 21/3 - 20/4
Είστε συντηρητικοί άνθρωποι. Αυτό σημαίνει ότι είστε κότες!!! Φοβάστε την ίδια σας την σκιά και δεν είχατε ποτέ γκόμενο/α που δεν σας καταπίεζε. Χρησιμοποιείτε μόνο Windows γιατί φοβάστε να δοκιμάσετε το Linux. Κανένας Κριός δεν έκανε ποτέ κάτι το σημαντικό. Καλύτερα για όλους θα ήτανε να αυτοκτονήσετε.

Ταύρος 21/4 - 20/5
Έχετε μεγάλη υπομονή. Είστε χαζοί και γι΄ αυτό επιμένετε πάντα στις απόψεις σας. Δεν καταλαβαίνετε πότε πρέπει να το βουλώσετε. Τρώτε χοντρά κολλήματα και σας κοροϊδεύουν όλοι. Είστε γενικά φαιδρά και αξιολύπητα άτομα, που νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα.

Δίδυμοι 21/5 - 21/6
Είστε κλασσικοί διανοούμενοι. Είστε διπρόσωπα γουρούνια και σας μισούν όλοι. Είστε τσιγκούνηδες και δεν έχετε πραγματικούς φίλους. Έχετε μία τάση για παθητικό σοδομισμό και αιμομιξία. Λέτε αρλούμπες και αλλάζετε τις ηλίθιες απόψεις σας κάθε 10 δευτερόλεπτα.

Καρκίνος 22/6 - 22/7
Έχετε μεγάλη κατανόηση για τα προβλήματα των άλλων. Αυτό σας κάνει τα τέλεια κοροΐδα. Είστε κλαψιάρηδες και αναποφάσιστοι. Είστε παντελώς άχρηστοι και δεν πετυχαίνετε τίποτα ποτέ. Οι περισσότεροι Καρκίνοι που καταλήγουν στη φυλακή είναι αθώοι.

Λέων 23/7 - 23/8
Είστε γεννημένοι ηγέτες. Βέβαια αυτό το νομίζετε μόνο εσείς. Όλοι οι άλλοι έχουν αντίθετη άποψη. Ο Χίτλερ ήταν Λέων. Είστε ματαιόδοξοι και δεν αντέχετε αντικειμενική κριτική. Προσπαθείτε να επιβάλετε τα πιστεύω σας με απολυταρχικό τρόπο.

Παρθένος 24/8 - 22/9
Είστε πολύ συστηματικοί τύποι. Αυτό συμβαίνει γιατί είσαστε ρεμάλια και τεμπέληδες. Σας αρέσει να ξύνεστε όλη μέρα. Είστε εξπέρ στο να φορτώνετε τη δουλειά σας στους άλλους. Σας παίρνει ο ύπνος την ώρα του σεξ και προτιμάτε τον παθητικό ρόλο γιατί θέλει λιγότερη προσπάθεια. Ιδανικά επαγγέλματα: Σεκιουριτάς και δοκιμαστής στρωμάτων.

Ζυγός 23/9 - 22/10
Είστε καλλιτεχνικοί τύποι. Δεν έχετε καμία επαφή με την πραγματικότητα. Δεν θα κάνετε ποτέ χρήματα γιατί είστε ανίκανοι και σπάταλοι. Οι γυναίκες Ζυγοί έχουν περίεργα γούστα και ανισόρροπες απαιτήσεις από όλους. Οι άντρες Ζυγοί αρέσκονται στην αυτοϊκανοποίηση μπροστά σε καθρέφτη. Στο σεξ οι επιδόσεις των Ζυγών είναι για γέλια.

Σκορπιός 23/10 - 22/11
Οι χειρότεροι όλων! Είστε κουτοπόνηροι και προσπαθείτε με δόλια μέσα να ανεβείτε επαγγελματικά. Είστε αναίσθητοι και αν φτάσετε ψηλά θα είναι γιατί είστε γλυφτρόνια και τομάρια. Οι γυναίκες Σκορπιοί κάνουν καριέρα ως striper, ενώ οι άνδρες είναι πλασμένοι για δήμιοι. Θα έπρεπε να σας δολοφονούν σε νεαρή ηλικία.

Τοξότης 23/11 - 21/12
Είστε οι κλασσικοί αισιόδοξοι. Έχετε μία ανεμελιά που οφείλεται στο γεγονός ότι είστε καθυστερημένοι και χαζοχαρούμενοι. Είστε ολότελα άχρηστοι και ατάλαντοι. Οι περισσότεροι Τοξότες είναι αλκοολικοί. Ο Παττακός ήταν Τοξότης. Είστε εκνευριστικά χαρούμενοι και όλοι θέλουν να σας σπάσουν στο ξύλο. Δεν θυμάστε αν έχετε σεξουαλική ζωή από το πολύ αλκοόλ.

Αιγόκερως 22/12 - 19/1
Είστε άτομα με ανεπτυγμένη αίσθηση της περιπέτειας. Σας αρέσει να σκαλίζετε τη μύτη σας. Είστε αναιδείς, φαντασμένοι και καθίκια. Προσπαθείτε να δώσετε την εντύπωση ότι είστε καλλιεργημένοι ενώ είστε άξεστοι.

Υδροχόος 20/1 - 19/2
Οι Υδροχόοι είναι φοβερά δημιουργικοί και εφευρετικοί. Σπάνε τα νεύρα όλων με τις περίεργες ιδέες τους. Είναι μανιακοί και ξεροκέφαλοι. Έχουν ροπή στην κοπρολαγνεία το ξύλο και είναι συνήθως αμφισεξουαλικοί. Τους αρέσει το Frisbee και οι περισσότεροι Υδροχόοι είναι στα ψυχιατρεία.

Ιχθείς 20/2 - 20/3
Είστε ένα πολύ ευαίσθητο ζώδιο. Προσέξτε μη σπάσετε! Γκρινιάζετε συνεχώς και τα περιμένετε όλα από τους άλλους, χωρίς να προσφέρετε τίποτα. Είστε νευρωτικοί, εγωιστές και παλιοχαρακτήρες. Οι γυναίκες Ιχθείς είναι Κατίνες και οι άντρες κατουριούνται στον ύπνο τους και μετά τα 35.

Πως χωρίζουν τα ζώδια?

ΚΡΙΟΣ

Το ξέρω, θα σου είναι πολύ δύσκολο. Θα σου λείπω, θα υποφέρεις και ενδεχομένως θα πέσεις και στα ναρκωτικά. Δεν γίνεται όμως αλλιώς. Φεύγω. Τώρα μπορείς να αυτοκτονήσεις.

*

ΤΑΥΡΟΣ

Μήπως να το ξανακοιτούσαμε; Ίσως πρέπει να το ξανασκεφτούμε. Πάμε για κάνα καφέ να το ξανασυζητήσουμε;

*

ΔΙΔΥΜΟΙ

Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ τι είχα ξεχάσει. Α! Ναι. Χωρίζουμε. Φεύγω, έχω προπόνηση.

*

ΚΑΡΚΙΝΟΣ

Θέλω να σου πω κάτι. Το σκέφτομαι εδώ και

δύο χρόνια, αλλά δεν είμαι ακόμα σίγουρος. Νομίζω ότι θέλω να χωρίσουμε. Ποια είναι η γνώμη σου;

*

ΛΕΩΝ

Ακόμα εδώ είσαι εσύ; Δεν σε χώρισα πριν μια βδομάδα; Α! Δεν είσαι η Γωγώ; Sorry ρε συ, χωρίζουμε.

*

ΠΑΡΘΕΝΟΣ

Χωρίζουμε. Πλύνε τα πιάτα πριν φύγεις. Και όπως φεύγεις, πέτα και τα σκουπίδια.

*

ΖΥΓΟΣ

Βασικά, έχω παράλληλο δεσμό εδώ και 1,5 χρόνο. Δεν θέλω όμως να σε πιέσω. Πάρε το χρόνο σου και σκέψου.

*

ΣΚΟΡΠΙΟΣ

Μπορεί να χωρίσαμε, μπορεί να πηγαίνω με άλλες, εσύ όμως δεν θα πας με κανέναν. Ποτέ!

*

ΤΟΞΟΤΗΣ

Έλα βρε, που να χωρίζουμε τώρα. Άστο. Αν ξαναβρεθούμε, κάποτε, το συζητάμε τότε.

*

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ

Έχω ήδη επικοινωνήσει με τον δικηγόρο μου και η αίτηση διαζυγίου είναι έτοιμη πάνω στο τραπέζι για να την υπογράψεις. Τι; Δεν είμαστε παντρεμένοι;

*

ΥΔΡΟΧΟΟΣ

Μήνυμα στον τηλεφωνητή: "Αγάπη μου, πάω για σαφάρι στην Αφρική. Θα γυρίσω σε κάνα 6μηνο, οπότε μάλλον χωρίζουμε."

*

ΙΧΘΥΕΣ

Αντίο απόλυτη αγάπη. Αντίο μεγάλε έρωτα. Δεν έχω δάκρυα να κλάψω, δεν έχω λόγια να πω. Πάω για κάνα ποτό.

ποιητής...

"Ο Ποιητής, είναι ένα με τον καθρέφτη του...Κατάσαρκα φορά τις λέξεις και βουλιάζει μ'αγωνία, στη μικρή τους γραμματική..."

-Θα σκάψω γη και ουρανό,

θάλασσες θα γυρίσω

να 'βρω τ' αθάνατο νερό

να 'ρθω να σε ραντίσω.

*

-Μαντήλι νά 'χεις φυλαχτό

θα σου χρυσοκεντήσω

πάνω του να ιστορήσω

πόσο σ' αγαπώ.

*

-Όλα τα δώρα των θεών

σου χάρισαν οι Μοίρες.

Ό,τι ποθούσες στη ζωή

απλόχερα το πήρες.

Κι αν μ' αγαπάς αληθινά

ήλιε μου και φεγγάρι,

θά 'χω και γω λίγο απ' το φως

και τη δική σου χάρη.

*

-Υφαίνω μόνη ολημερίς,

τη νύχτα το ξηλώνω

η σκέψη σου είναι πυρκαγιά

κι εκεί σε ανταμώνω.

*

-Πάνω στα κάστρα τ' ουρανού

τ' αστέρια θα τρυγήσω

να σε χρυσοστολίσω,κόρη του δειλινού.

*

-Όλα τα δώρα των θεών

σου χάρισαν οι Μοίρες.

Ό,τι ποθούσες στη ζωή

απλόχερα το πήρες.

Μα, αν μ' αγαπάς αληθινά

βιάσου και μην αργήσεις

μες στων μνηστήρων τον κλοιό

μονάχη μη μ' αφήσεις.

Στίχοι:Γιώργος Κορδέλλας

Μουσική: Κώστας Χαριτάτος

Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Υφαντής & Ερωφίλη ( Ντουέτο )

Μυρτιωτισσα

Έρωτας να 'ναι ή συφορά,

που κάποιου αγγέλου τα φτερά

που έχει φορέσει

κι έρχεται ακόμη μια φορά

με τέτοια δώρα

τρυφερά να με πλανέσει

*

Έρωτας να 'ναι η σιωπή

που όταν σε βλέπω

μου το κλει γλυκά το στόμα

κι όταν μείνω μοναχή

στέκω βουβή κι εκστατική

ώρες ακόμα

*
Μα ό,τι και να 'ναι το ποθώ
και καλώς να 'ρθει το κακό

που είναι από σένα

θα γίνει υπέρτατο αγαθό

στα πόδια σου αν θα σωριαστώ

τ' αγαπημένα.

Μουσική:Σταμάτης Κραουνάκης

Νίκος Καζατζάκης

"...Κοίταζα το Κρητικό πέλαγο, τα κύματα που πύργωναν καμαρωτά στραφτάλιζαν μια στιγμή στον ήλιο κι έτρεχαν να ξεψυχήσουν κακαρίζοντας στα χοχλάδια του γιαλού, ένιωθα το αίμα μου να ακολουθάει το ρυθμό τους, να φεύγει από την καρδιά μου και να απλώνεται ως τα ακροδάχτυλα και τις ρίζες των μαλλιών μου, και γινόμουν πέλαγο και ατελείωτο ταξίδι και μακρινές περιπέτειες κι ένα τραγούδι περήφανο κι απελπισμένο, που αρμένιζε με μαύρα και κόκκινα πανιά απάνω στην άβυσσο. Και στην κορυφή του τραγουδιού ένα σκουφί θαλασσινό, και κάτω από το σκουφί ένα τραχύ ηλιοψημένο κούτελο και δυο μαύρα μάτια κι ένα στόμα παχνισμένο με αλισάχνη, και πιο κάτω δυο χοντρές αργασμένες χερούκλες κρατούσαν το τιμόνι..."

Μάγισσα να ΄μουν μάτια μου μονάχα για μια νύχτα
και μαγεμενος να πιαστείς τσ΄αγάπης μου τα δίχτυα!

Μα σαν πιαστείς να μην μπορείς την άκρη να την έβρεις
για μια ζωή ολόκληρη μεσ'την καρδιά να με ΄χεις..

Να ΄χα τη δύναμη να πιω τη θάλασσα καρδιά μου
για να στερέψει να βρεθείς γοργά στην αγκαλιά μου!

Τα όνειρά μου έγιναν πουλιά για να πετάξουν να ρθουν τση Κρήτης
τα βουνά να σε σφιχταγκαλιάσουν!

Μεσ το μεθύσι του σεβντά εσένανε θυμούμαι
τα δυο σου μάτια τα γλυκά ποτέ δεν τ΄απαρνούμαι!

Στη φεγγαρόλουστη νυχτιά λέω τα βάσανά μου
για ένα κοπέλι κρητικό που ΄χω μεσ την καρδιά μου!

Όσες βραδιές κι αν ξαγρυπνώ λέγοντας τον σεβντά μου
τόσο τα χρόνια θα περνούν αγάπη μου μακριά σου!

Δως μου φεγγάρι μου γλυκό βοτάνι μην πονάω
κι όλες τσι νύχτες αγκαλιά μαζί του να περνάω!

Φεγγάρι ζηλεύω τη χαρά και το σεβντά που έχεις
κάθε που έρχεται η νυχτιά στην αγκαλιά τση πέφτεις!

Πες μου νυχτιά το βότανο και τι το εποτίζεις
ίντα γλυκόλογα του λες και πάντα το κερδίζεις!

Πες μου να μάθω κι εγώ πως θα τον εκρατήσω
για μια ζωή ολόκληρη στο πλάι του να ζήσω!

Έβγα φεγγάρι μου λαμπρό και δείξε του το δρόμο
να βρω τα μάτια π΄αγαπώ για κείνανε που λιώνω!

Στείλε τ΄αστέρια τ΄ουρανού να του χρυσοκεντήσουν
το πιο γλυκό μου σ΄αγαπώ σ΄αυτόν να το χαρίσουν!

Ήλιος θα είσαι μάτια μου και γω θα ΄μαι φεγγάρι
σαν βασιλεύεις να γλιστράς μεσ τη ζεστή μου αγκάλη!

Σαν το φεγγάρι θα ΄θελα να σεργιανώ τη νύχτα
στην κάμαρά σου να κυλώ να σε φιλώ στα χείλια!

Όνειρο κι αν είσαι μακρινό εγώ πάντα ελπίζω
ίσως θελήσει ο Θεός στο πλάι σου να ζήσω!

Να ενωθούνε δυό καρδιές που τώρα χώρια ζούνε
για της αγάπης το σεβντά σαν μία να χτυπούνε!

Οι σαϊτιές του έρωτα λαβώσαν την καρδιά μου
γιαντα βρω την γιατρειά ποθώ την αγκαλιά σου!

Τα χάδια σου είναι βάλσαμο και τα φιλιά βοτάνι
μα για γίνω εγώ καλά τα ξαναθέλω παλι!

Στις θάλασσες να σεργιανώ τις σκέψεις μου να ρίχνω
με τ΄αφροισμένα κύματα μήπως σε λησμονήσω!

Μα είναι αδύνατον αυτό δεν θέλει η καρδιά μου
τη μέρα ζεις στη σκέψη μου τη νύχτα στα όνειρά μου!

Και να μου γράψεις σ' αγαπώ λάθος θα είναι γραμμένο
γιατί αγάπη τι θα πει δεν έχεις μαθημένο

Δεν ειναι αγάπη να αγαπάς είναι να σ' αγαπούνε
να κάνεις αλλονών καρδιές για'σένα να χτυπούνε.

Και να μου γράψεις σ' αγαπώ λάθος θα είναι γραμμένο
γιατί αγάπη τι θα πει δεν έχεις μαθημένο

δεν ειναι αγαπη να αγαπας ειναι να σ αγαπουνε
να κανεις αλλονων καρδιες για σενα να χτυπουνε.

Δεν θέλω την καρδούλα σου να την χαρίσεις σ΄άλλην
είναι για με η αγάπη του σα θάλασσα μεγάλη!

Ωκεανός η αγκάλη του κύματα τα φιλιά του
σαν ναυαγός θα πνίγομαι στα χάδια τα καυτά του!

Γι αυτόν γράφω ποιήματα γι αυτόν κι οι μαντινάδες
στα δυο του μάτια τα γλυκά θα τραγουδώ καντάδες!

Λόγο να έχεις και τιμή και υπογραφή να βάζεις
για το χατήρι μιας ψυχής την πίστη σου ν΄αλλάζεις!

Αγάπη είναι ν΄αγαπάς κι όταν δεν σ΄αγαπούνε
να καιγεται η καρδούλα σου γι αυτούς που σε ξεχνούνε!

Τα όνειρά σου να γενούν πουλιά για να πετάξουν
σε μιας αγάπης αγκαλιά για πάντα να κουρνιάσουν!

ΗΘΕΛΑ Ν'ΑΝΤΑΜΩΝΑΜΕ,ΝΑ ΠΩ,ΝΑ ΠΕΙΣ,ΝΑ ΠΟΥΜΕ,
ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΠΟΥ'ΧΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΝΑ ΤΟΝΕ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ.

ΗΘΕΛΑ ΝΑ'ΧΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑΚΙ,
ΝΑ ΤΟ ΑΝΟΙΓΩ ΣΑΝ ΠΟΝΕΙ,ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΙ.

ΤΟ ΜΗΛΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΜΗΛΙΑ ΚΑΙ Η ΜΗΛΙΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ,
Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ,ΤΟ "ΑΧ" ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ.

Μ'ΑΡΝΗΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΕΙ ΚΑΙ ΣΕΝΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑΙΡΙ
ΑΛΛΟ ΝΑ ΜΗ ΔΕΙΣ,ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ!